Dzwonnicę Czworograniastą przy kościele parafialnym w Biłgoraju wybudowano dzięki staraniu księdza proboszcza Łukasza Błazuckiego w 1789 r. Pod dzwonnicą znajdował się grób, do którego wchodziło się przez duże drzwi. W 1791 r. wnętrze zostało otynkowane. Dzwonnica ta była murowana z cegły i posiadała pięć dzwonów, cztery ankary żelazne, murowane sklepienie. Na dzwonnicę i kamienny pawiment prowadziły kręcone drewniane schody. Na samej górze osadzone były dzwony, z których największy ważył (bez głowy i serca) ponad 700 funtów. Dwa inne dzwony były o wiele mniejsze. Sygnaturka zaś była umieszczona na kościele w kopule. Dzwonnica posiadała trzy okna bez szyb i była podbita gontami. Fasada była bardzo wyniosła, na niej widniał namalowany obraz Litularis Ecclesie A.B.V.M. Dzwonnica była wsparta dwoma szkarpami od strony miasta. Posadzka wewnątrz była kamienna, szeroko ułożona. Dzwonnica była złączona z kościołem samym daszkiem na płatach bez żadnej podpory.
Już po przebudowie całego frontu kościoła 1 XI 1883 r. przez ówczesnego proboszcza ks. Ludwika Mecha zaszła konieczność zmiany struktury i przestawienia dzwonnicy. Po wybudowaniu wież na kościele dzwonnica przestała spełniać swoją funkcję.
Rys. Jeden z najstarszych szkiców dzwonnicy wykonany 22 III 1882 r.
Rozbiórkę dzwonnicy rozpoczęto 8 III 1926 r. W pracach nad rozbiórką uczestniczyło 230 ludzi pod kierunkiem Wincentego Bulińskiego. Same prace ukończono w bardzo krótkim czasie, bo 23 III 1926 r. Z dokonanej rozbiórki otrzymano bardzo cenny materiał budowlany: 10 tys. sztuk cegły pełnej, 5 tys. sztuk cegły połówkowej, 10 prętów kamienia i tysiąc sztuk dachówki.
Kościół WNMP ok. 1925 r. (Archiwum)
Kościół przed wojną (Archiwum)
Więcej informacji z biłgorajskich parafii, w katolickim dodatku "Nowej Gazety Biłgorajskiej". W każdy wtorek w kioskach, sklepach i punktach kolportażu na terenie powiatu.
Komentarze (0)