Znacie to miejsce? Zmienił się wygląd, zmieniła też nazwa

Nazwa została nadana dla upamiętnienia uchwalenia konstytucji w 1791 r. za panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Ulica ta od południa zaczynała się torami kolejki wąskotorowej, wybudowanej w 1916 r. przez Austriaków. W latach 30. stały tu domy: Łukomskich, Trojanowskich, Kiełbasów, Bzdyrów, Kłosków, Kopaczewskich, Markiewiczów. Pan Jan Markiewicz prowadził kancelarię notarialną, a syn prof. Jerzy Markiewicz wydał wiele książek. Przypomnę: „Dzieje Biłgoraja”, „Paprocie zakwitły krwią partyzantów”, „Partyzancki kraj”, „Nie dali ziemi skąd ich ród” i wiele innych. Do dziś zachował się budynek Polskiego Czerwonego Krzyża (1920). Były tu też budynki straży pożarnej w domu pana Cieślaka (1940 r.) oraz domy Mroczkowskich, Wołowskich i dalej Stoczyńskich, Ogonowskich, Bulińskich, Miazgów (tzw. Dom Tatarski – później rozlewnia wód gazowanych), Kurysów, Głowików, Grabowskich, Łońskich, Głogowskich. Kamienica piętrowa należała do Żyda Lipy Wakszula (obecnie restauracja „Sitarska”). Przy końcu ulicy były domy Malawskich, Mroczkowskich, Karabinów i Futymskich. Po wojnie Wrotkowskich i Bystrzyńskich. Przed kościołem stał dom macierzy szkolnej oraz biblioteka i czytelnia. To tu trafiły pierwsze niemieckie bomby we wrześniu 1939 r. Dom parafialny wybudowany w 1927 r. miał salę widowiskową i scenę. Na wzniesieniu otoczonym drzewami stał (do dziś) kościół parafialny pw. Trójcy Św., Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wybudowany w latach 1755-1778 w miejsce kościółka drewnianego. Budowniczym był ks. Jan Mroczkowski. Proboszczem od 1903 r. ks. Czesław Koziołkiewicz, który od 1937 r. mianowany został kanonikiem generalnym kolegiaty zamojskiej. W czasie wojny zburzony został kirkut znajdujący się w miejscu obecnego Liceum Ogólnokształcącego im. ONZ. W parku vis a vis kościółka stoi od 1820 r. pomnik Ignacego Krasickiego.